گفته می‌شود که تاریخچۀ کاریکاتور به زمان پیش از ظهور روزنامه‌نگاری و حتی صنعت چاپ می‌رسد و عمری به بلندای تاریخ مکتوب بشر دارد.

کاریکاتور و کارتون، با هر نامی که در زبان‌های مختلف به آنها داده می‌‌شود، قرن‌ها پیش به کار گرفته می‌شدند.

اولین کاریکاتورهای مربوط به مسائل سیاسی و اجتماعی در حفاری‌های شهر پمپئی یافت شد که تقریباً ۱۹۰۰ سال در زیر گدازه آتشفشانی دفن شده بود.

اگرچه در قرن شانزدهم هنرمندان نقاش بزرگی همچون هالبین و بروگل وجود داشتند، اما کاریکاتور با تعریف تصویری که در خود خنده و طنز داشته باشد به زمان آنیباله کاراچی در قرن هفدهم بازمی‌گردد.

آگوستینو کاراچی، نقاش ایتالیایی، اولین هنرمندی بود که برای سرگرمی خود و دوستانش کمیک‌هایی از چهره‌های واقعی افراد ترسیم کرد. این چهره‌ها کسانی بودند که از کارگاه او دیدن کرده بودند. این بازدیدکنندگان صورت خود را به شکل سگ، خوک، قاطر یا حتی پارچ آب و قرص نان می‌دیدند. بعد از کراچی، بسیاری از نقاشان ایتالیایی این سبک نقاشی یعنی کاریکاتور را انتخاب کردند.

از مشهورترین این هنرمندان می‌توان به توماس روولندسون (1976-1827)، جیمز گیلری (1977-1815) و جورج کروئیشانشک (1792-1878) اشاره کرد. آنها به همه چیز با دیدی طنزآلود نگاه می‌کردند و به هیچ چیز رحم نمی‌کردند، از مدل‌های مختلف کلاه گرفته تا سیاستمداران مشهور. این تصاویر با روش‌های خشن و منزجرکنندهٔ خود، همان تأثیر کاریکاتورهای روزنامه‌های امروز را داشتند و نشان‌دهنده نگرش این هنرمندان در طول چهل سال (1820-1780) نسبت به وقایع آن زمان است.

در سال ۱۸۳۰، هنرمند و ناشر فرانسوی چارلز فیلیپون (62-1802) روزنامه‌ای کاریکارتوی، ارزان و مصور منتشر کرد به نام "La caricature" که به قدری محبوب شد كه فیلیپین دو سال بعد تصمیم گرفت روزنامهٔ دیگری به نام La La. Charivari Charivari را چاپ كند.

این روزنامه‌ها  چندین بار ممنوع‌‌الکار شدند. یکی از نقاشان برجسته‌ای که در روزنامه کار می کرد، هونوره داومیر (79-1808)، به دلیل کشیدن تصویری از پادشاه لوئیس فیلیپ در حال بلعیدن کیف پول به شش ماه زندان محکوم شد ...

ادامه دارد..