براد هالند(Brad Holland)در ميان تصویرگران جهان و همزمان در حوزه هنر گرافيك و كارتون از محبوبيت و اعتبار فراوانى برخوردار است. اگرچه از او به عنوان كارتونيست ياد مى شود اما قسمتى از اين محبوبيت به خاطر تصوير سازى هاى تاثير گذار و قابل تحسين اوست كه در بسيارى از آنها از سياست هاى دولت آمريكا به تلخى ياد كرده و عملكرد سیاستمداران را به باد انتقاد گرفته است. علاوه بر اين ويژگى شخصيت سنديكايى «براد هالند» نيز در برخورد و سازماندهى و در تقابل با همه جرياناتى كه مى خواهند به حقوق صنفى و قانونى هنرمندان صدمه وارد آورند از او چهره اى جنجالى و معترض ساخته است. براد هالند بارها به ديگر هنرمندان ياد آورى كرده است كه بايد از طريق ايجاد راهكارهاى مناسب دست مافياهاى قدرت را از حوزه ها و مناصب حساس هنرى دور كنند.

براد هالند، در سال ۱۹۴۵ در فرمونت آمريكا به دنيا آمد. در كودكى خانواده اش به آركانزاس نقل مكان كردند،درسال ۱۹۶۰ براى هميشه به نيويورك نقل مكان كرد.

اكثر آثار براد هالند به مواردى مثل سياست و بحران هاى اجتماعى اشاره دارد. از نظر محتوا و استيل كار نيز متد او در دو مقوله اصلى خلاصه مى شود؛ فريبندگى و طنز نگارى که دائم شکل عوض می کند و همیشه مقلدان بسیاری وجود دارند تا دقیقا جا پای او بگذارند.

در آثار براد هالند بيشتر از هر چيز سوژه اصلى يا قهرمان را مى بينيم كه از نگاه هنرمند به زير ذره بين رفته است. در اين قالب او كمتر به حواشى كار و جزئيات مى پردازد. آثار براد هالند بيننده را مستقيماً وارد اصل ماجرا مى كند. براد هالند بارها نسبت به فرهنگ مصرفى و ابتذال هنرى كه فرهنگ عامه را تهديد مى كند واكنش نشان داده و اعتراض خود را اعلام كرده است. او در اين باره به صراحت گفته است: «در آمريكا حقيقتاً فقط يك هنر محبوب وجود دارد و آن سينما است. بيشتر مردم نقاشى را يك سرگرمى و ادبيات را يك تكليف مدرسه به حساب مى آورند.» البته در اين گفته براد هالند همچون آثارش نوعى فريبندگى و طنز وجود دارد.

براد هالند نسبت به استفاده از حروف و كلمات در آثارش تعلق خاطر خاصى ندارد و يا به روايتى او به ندرت در كارهايش از متن استفاده مى كند، به همين دليل غالب آثار او بدون كلام است. براد هالند اعتقاد دارد كه تصاوير بايد به خودى خود پيام لازم را منتقل كنند و بر اين اساس ضرورتى ندارد كه با دخالت هنرمند و اضافه كردن چيزهاى غيرتصويرى كه به تركيب بندى اثر مربوط نمى شوند بخواهيم به نتيجه مطلوب برسيم و كل مسئله را به صورت تزريقى يكجا به تماشاگر القا كنيم.

در طرح بالا با عنوان زندان گوانتانامو براد هلند تلاش دارد تا تصویری از یک زندانی با لباس نارنجی در پس زمینه ای نزدیک به این رنگ اما کمی روشنترو کلاهک سیاهی که تبدیل به نمادی آشنا در زندان ابوغریب عراق شد را به تصویر بکشد. خطوطی از طرفین این شخصیت را در بر گرفته تا در بند بودن این زندانی را بیشتر به نمایش بکشد. این خطوط کمک می کند تا ترکیب بندی مستحکمی در این اثر مشاهده کنیم.

مسعود شجاعی طباطبایی