داود شهیدی، کارتونیست و کاریکاتوریست پیشکسوت، در پی درگذشت کامبیز درمبخش، هنرمند پیشکسوت کارتونیست، کاریکاتوریست، طراح و گرافیست، یادداشتی در باره این دوست و همکار تازه در گذشته اش نوشته که امروز 16آبان در صفحه آخر روزنامه شرق منتشر شده و می خوانید:
«از لحظه‌ای که خبر رفتن کامبیز درمبخش به خاطر کرونا را شنیده‌ام، بر این باورم که زخمی اساسی بر پیکر هنر ایران و کاریکاتور فرود آمده است. جای خالی او به‌ویژه برای جوانان دهه 70 به بعد، حتما بزرگ‌تر خواهد بود. کسانی که با هنر او و کاریکاتورهای او به این رشته علاقه‌مند شدند و جوانانی که بدنه‌ای مستحکم را در این هنر پدید آورده‌اند. «کامبیز درمبخش» دو جنبه فعالیت در آثارش داشت؛ یکی مجموعه کاریکاتورهایی که در نشریاتی مانند توفیق و... که بدنه کاریکاتور کشور را در بر می‌گرفت، می‌کشید و خلق می‌کرد و به‌راحتی با مردم عادی ارتباط برقرار می‌کرد.
بخش دیگر، آن سمت‌و‌سو و آثاری بود که من بیشتر با او همکار بودم؛ مانند کتاب هفته، آیندگان ادبی یا مجموعه «مینیاتورهای سیاه» و گروهی که با آنها خیلی نزدیک و دوست بودیم، مانند گروه آبنوس، این مجموعه مخاطب خاص را در بر می‌گرفت. او توانایی منحصر به فردی داشت که آثارش هم با مردم و هم با افراد خاص و روشنفکر ارتباط برقرار کند. او فردی بود که هم آثاری برای افراد عادی خلق می‌کرد و هم برای افراد خاص. او می‌توانست با کارهایش هم از نظر نقد و بحث و هم از نظر حظ بصری و هم مسائل اجتماعی، نظر مردم و مخاطبان را جلب کند. آثارش از گرافیک قوی برخوردار بود. نمونه آثار او را می‌توان در بسیاری نمایشگاه‌ها و نشریات دید. با او جزء داوران جشنواره گرافیک آسیا بودیم که اوایل انقلاب برپا شده بود. او می‌توانست هم قدم‌های درخشانی را بردارد و هم سبب درخشش مجموعه باشد. از نظر من فقط یک کاریکاتوریست خوب می‌تواند این دو توانایی را هم‌زمان جلو ببرد؛ اما آن هنر و کاریکاتوری که من توانسته بودم با آن رابطه برقرار کنم، آن بخش از هنر و توانمندی «کامبیز درمبخش» در کتاب هفته بود. همان کاریکاتورهای آوانگاردی که در آنجا خلق می‌کرد؛ اما نباید فراموش کرد که او همچنین در یک‌سری از مجموعه‌ها و نشریات طنز نیز حضور فعال داشت و خوش می‌درخشید. نشریاتی که هر‌وقت دموکراسی وجود داشت، می‌توانستند بدرخشند و اگر فضا بسته بود به سمت کمدی بی‌هدف می‌رفتند و البته در همه آنها، آثار درمبخش متفاوت و درخور‌توجه بود. وقتی به دوره‌های فعالیت درمبخش توجه می‌کنیم، این نکته درخور‌توجه است که با شروع گل آقا و نشریات خاص بعد از جنگ تحمیلی عرصه جدیدی شکل گرفت تا کاریکاتوریست هم بتواند فکری جذاب برای مردم ارائه دهد، ایده‌هایی که درعینحال خیلی روشنفکری و دور از ذهن نباشد. کامبیز درمبخش توانست هر دو را هم‌زمان پیش ببرد؛ هم موضوعات مردمی و هم موضوعات اجتماعی را مطرح کرد و هم افراد تحصیل‌کرده را مورد توجه قرار داد و درعینحال آثارش سویه مبتذل و بازاری را نداشت. از این نظر کامبیز درمبخش به‌شدت شخصیتی تأثیرگذار است؛ به‌ویژه آنکه او از طریق فستیوال‌های جهانی نیز پیگیر هنر جهان بود و حضور جهانی و دانش و توانایی او برای ایران و نسل جدید کاریکاتوریست فرصتی مغتنم بود تا آنان بتوانند کار خود را شروع کنند و ببالند.
حالا که کرونا او را از ما گرفته است، این بیماری کرونا در‌مورد خیلی از هنرمندانی که از دست رفتند، مانند قتل عام می‌ماند. ما هنرمندان‌مان را به خاطر کم‌کاری‌هایی که درباره یک بیماری همه‌گیر رخ داده است، از دست می‌دهیم.
مرگ نابهنگام او یک نقصان است؛ نقصانی برای هنر ایران و به‌ویژه جوانان کشور»
