امپراطوریِ گلادیاتور

عباس ناصری / دینگ... دینگ... دینگ. ساعت 7 پخش اخبار صبحگاهی.

دینگ... دینگ... دینگ...ساعت 14 پخش اخبار ظهرگاهی.

دینگ... دینگ... دینگ...ساعت 17 پخش اخبار عصرگاهی.

دینگ... دینگ... دینگ...ساعت 20 پخش اخبار شبانگاهی.

در دنیا هزاران هزار شبکه های تلویزیونی و اینترنتی و ماهواره ای وجود دارد که هر کدام از این ها چندین بخش خبری را در خود جای داده اند. بی استثنا در تمام این بخش های خبری، آیتم مجزای اخبار ورزشی وجود دارد. این جدای از پخش زنده ها، میزگردها، گفتگوها، رسانه ها، مطبوعات، سایتها و... درباره ورزش است که به آن اضافه کنید.

یعنی در روز هزاران هزار شبکه و رسانه به تبلیغ و معرفی عملکرد و برنامه و موفقیت های ورزشکاران آماتور تا فوق حرفه ای مشغولند. شاید به ندرت گاهی در شبکه ای خبری از هنر، آن هم هنرمند فوق حرفه ای منتشر شود. ( در ایران فقط یک اخبار علمی، فرهنگی، هنری در ساعت کور شبکه دو پخش می شد که آن هم بخش علمی اش به فرهنگ و هنرش می چربید و نمی دانم هنوز پخش می شود یا از روی آنتن جمع شده است)

این حجم وسیع اطلاع رسانی قطعا باعث رونق ورزش و پررنگ شدن ورزشکاران است.

واضح است اگر این حجم تبلیغات برای هنر هم انجام می شد و هنرمند را نیز در چشم مردم فرو می کردند، شاید امروز هنرمندان هم از جایگاه ویژه در جهان برخوردار بودند. ولی در تمام دنیا در روی یک پاشنه می چرخد و زندگی روی خوشش را به ورزشکاران نشان می دهد تا هنرمندان. حتی برای مثال در فرانسه که مدینه فاضله ی هنرمندان جهان است؛ با آن حجم موزه ها، گالری ها و شهرک های هنری، اما زین الدین زیدان و آن ضربه سر کشنده اش به ماتراتزی ایتالیایی را تمام مردم دنیا می شناسند تا اینکه هنرمندی از فرانسه به آن معروفیت رسیده باشد؛ مگر معدود هنرمند دوران تاریخ هنر، آنهم نه آشنا برای تمام مردم جهان. حتی چرا رسانه هایی که از عناصر هنری، تصویر، گرافیک و هنر بهره اصلی را می برند به همان نسبت هنر نمی پردازند؟

واضح است که چرا این حجم تبلیغات جهانی و هزینه ی دولت ها در جهان روی ورزشکاران فوکوس می کند.

از ابتدای تاریخ دولت ها و قدرت ها برای قدرت نمایی جنگ می کردند و قدرت خود را با جنگ و کشورگشایی به رخ هم می کشیدند.

کمی جلوتر که آمدیم علاقه کشورها به جنگهای وسیع کمتر شد و از دل اُسرا برای مبارزه “گلادیاتورها” را ساختند تا بین کشورها برای آنها بجنگند و جنگی تک نفره و تن به تن که بجای هزارن سرباز کشته، یک قربانی می گرفت و هیجان بالا و قدرت نمایی را به همراه داشت.

تا حال رسیدیم به دنیای معاصر که صلح تصمیم گرفت خود را پیشتاز جهان نشان دهد. این گونه شد که ورزش جای خود را به گلادیاتورها داد.

رقابتی صلح آمیز با هیجان بالا و قدرت نمایی برای کشورها. ورزشکاران پرچمدار قدرت نمایی کشورها و دولت ها هستند و پرچم کشور خود را در دیگر کشورها برافراشته می کنند؛ آنهم نه تنها بدون جنگ و خونریزی که حتی این امر با صلح و سرگرمی و جذابیت و هیجان انجام می گیرد. این حقیقت را نمی توان کتمان کرد که این هیجان ورزش باعث شده که دولت ها، شرکت ها و مسئولین تمام هزینه های مادی و تبلیغی را برای ورزشکاران کنند. دلیلش همین جنگ صلح آمیز عصر حاضر است.

پس این خیال باطلی است که توقع داشته باشیم این حجم تبلیغات و هزینه ها به هنر اختصاص داده شود. یا برای کارتون بعنوان یک هنر شریف که تمام تلاشش صلح و همزیستی مسالمت آمیز جهان و جهانیان است. یا برای کارتونیستهایی که نیمه خالی لیوان را به امید بیان معضلات برای رفع آن به تصویر می کشند...

که اگر داده می شد هنر می توانست عشق را در کنار این صلح به ارمغان بیاورد.

اما برای هنرمند، شاید قرار است در این جهان فقط تماشای این نابرابری ها بماند و افسوس...