عباس ناصری : بیاد دارم اوایل کارم، ده دوازده سالگی؛ از شهر کوچکم برای مجله‌ی طنز و کاریکاتور کار می‌فرستادم. آن زمان کاغذ‌پوستی مرسوم نبود و کاغذ سفید، روغن نباتی مالی می‌شد تا شفاف شود و طرحی را کپی کنند، و من چون بدون کپی کردن، کارها رو فقط با نگاه کردن از روی مجله می‌کشیدم فکر می‌کردم چون با تکنیک روغن نباتی! کپی نکردم باید چاپ شوند. سال ۷۱ مقداری پول که شاید قیمت ده جلد مجله بود داخل پاکت گذاشتم و با کارهایم پست کردم، در آن عالم بچگی و نوجوانی نوشتم مبلغ برای چاپ کارهایم می‌باشد. فکر می‌کردم شاید پول باید داد.

شماره تیرماه ۷۲ در بخش نامه‌های خوانندگان، استاد جواد علیزاده با لحنی که هنوز هم از خواندنش می‌ترسم نوشتند (اگر چه از رفتارم عصبی هم می‌شدند حق داشتند، البته شاید هم با مهربانی نوشته بودند ولی من هنوز از استاد حساب می‌برم).

“بجنورد، آقای عباس ناصری، چاپ کاریکاتور نه پولکی است، نه زورکی…کار اگر خوب باشد چاپ می شود” و بعدا به اندازه پولم شماره‌های قبل مجله را برایم فرستادند، توضیحاتی نوشتند. من متوجه اشتباهم شدم و با راهنمایی‌هایشان بالاخره از دو سه سال بعد کارهای خودم در مجله چاپ شد. بعد‌ها اولین پاکت دستمزدی که از استاد علیزاده گرفتم برایم شیرینی خاصی داشت.

از آن سال، سی و دو سال می‌‌گذرد و هنوز می‌آموزم. اما این روزها در جای‌جای جهان شاهد اعتراض‌هایی از سوی عده‌ای تازه کار به جایزه نگرفتن و دیده نشدن‌شان هستیم که وقتی در کارهایشان دقت می‌کنیم می‌بینیم با این کارها بیشتر شاید علاقمند کارتون باشند تا کارتونیست. تا اینجا هم قاچاقی و اضافه دیده شده‌اند. هنوز در حد آماتور دست و پا می‌زنند و باید بسیار بسیار کار ببینند، مشق کنند و شاگردی؛ ولی با بی‌ادبی بقیه را زیر سوال می‌برند و تهمت می‌زنند.

عزیزان من، بگذارید اصلا خط‌هایتان شکل کارتون به خودش بگیرد، تاتی‌تاتی کند، راه برود. بعد انتظار برد جایزه دوی صد متر داشته باشید. گاهی فکر می‌کنم اگر استادی به این‌ها ایراد بگیرد و حرفی بزند، برگردند دوتا بخوابانند زیر گوش استاد. از وقاحت در کلام و کامنت‌هایشان برمی‌آید این کار… لازمه‌ی رشد درختِ هنر، صبر است. وگرنه باید میوه‌اش را کال و نارس خورد و دل‌درد حاصلش می‌شود… بنظرم صبر کنید این میوه برسد و بزرگ و شیرین شود…حالا باز هم انتخاب با خودتان است.. کال بخورید یا اجازه دهید بزرگ و شیرین شود.

این نوشتاری‌ست با کمال دلسوزی برای شما که ابتدای راهید، از کسی که روزی ابتدای راه بوده است. خواه پند گیرید خواه ملال.

اما آینده‌ی دنیای کارتون و هنر بشدت به شما با تبحرِ بدون توهم نیاز دارد.