بهزاد نعلبندی، کارگردان مستند انیمیشن کاغذ پاره ها، درنشست فیلم خبراین اثرگفت: مستند انیمیشن امروزه می تواند واقعی ترین نوع مستند باشد زیرا در غیاب دوربین دیگر کاراکتر، هراسی از نحوه به تصویر کشیده شدنش ندارد.
به گزارش ایران کارتون به نقل ازستاد خبری سیزدهمین جشنواره بین المللی سینماحقیقت، نشست فیلم خبر مستند انیمیشن «کاغذ پاره ها» به کارگردانی بهزاد نعل بندی شامگاه یکشنبه 24 آذر ماه در پردیس سینمایی چارسو با اجرا و کارشناسی محمدرضا مقدسیان برگزار شد.
نعلبندی درابتدای این نشست بیان کرد: ما چند جشنواره جهانی را پیش رو داریم. اولین اکران این فیلم در جشنواره جهانی فجر بود و کاندیدای بهترین انیمیشن سال جشنواره آسیاپاسیفیک شد.
وی که ازتکنیک پویانمایی در اثر مستندش بهره برده است، درباره ترکیب آن با مستند گفت: این ترکیب شاید در سینمای ما تازه باشد اما تکنیکی است که سینمای جهان سال هاست تجربه می کند. من یکبار وارد مجموعه ای شدم که زنان کارتون خواب در آن زندگی می کردند اما دوست من این شرط را گذاشت که دوربین همراهم نباشد و من صداها را ضبط کردم. بعد از سه سال به تکنیکی رسیدم که بتوانم با آن کار کنم و روند ساخت فیلم نیز دو سال زمان برد.
این کارگردان در پاسخ به این که آیا نگران اتمسفر سینمای ایران و واکنش ها نسبت به این فیلم نبوده است، بیان کرد: در زمان ساخت این فیلم هیچ دستمزدی دریافت نمی کردم تا این که یک روز به مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی رفتم و از آن ها خواستم از این اثر حمایت کنند. آن ها دقیقا نمی دانستند این اثر انیمیشن است یا مستند چون هم هر دو بود و هم نبود اما اکنون خوشحالم که فیلم من را جشنواره بین المللی سینماحقیقت به عنوان اثری مستند قبول کرده و آسیاپاسیفیک آن را به عنوان انیمیشن و ایدفا به عنوان مستند پذیرفته است.
نعلبندی ادامه داد: امروز مستند صرفا این نیست که دوربینی کاشته شود و واقعیت را ضبط کند. بلکه دوربین می تواند به طرق دیگری واقعیت را ثبت کند. مستند انیمیشن امروزه می تواند واقعی ترین نوع مستند باشد زیرا در غیاب دوربین دیگر کاراکتر هراسی از نحوه به تصویر کشیده شدنش ندارد.
وی خاطر نشان کرد: سعی کردم روح شخصیت ها را در «کاغذ پاره ها» حفظ کنم و حس آن ها در طول کار استمرار یابد.
وی درباره بازخورد مخاطبان خارجی زبان نسبت به این اثر توضیح داد: برایم بسیار جالب بود که می گفتند فیلم های ایرانی داستانی را از لحاظ تکنیک و فرم می شناسند و ساختار فیلم «کاغذ پاره ها» برایشان متفاوت و جذاب بود. در روزهای اول کار حس آزمون و خطا داشتم و نگران بودم اما اکنون از این اثر دفاع می کنم.
