عباس ناصری: قانون عبارت از قاعده‌ي كلي و الزام‌آوري است كه به منظور ايجاد نظم و استقرار عدالت بر زندگي اجتماعي انسان حكومت مي‌كند و اجراي آن از طرف قانون‌گذار تضمين مي‌شود.
به انتهای جمله توجه کنید، اجرای قانون تضمین می شود…
حالا قانون و قانون‌گذاری در یک جشنواره هنری، بیش از هر امر دیگر به شناخت جامع و کامل و سواد دبیران و داوران آن وابسته است. تدوین، اجرا و نظارت بر قانون با استفاده از داده‌های ناقص و نادرست که این روزها در بین داوران و صاحبان جشنواره‌ها شاهد هستیم، نمی‌تواند اشتباهات روزافزون در نتایج را برطرف نماید و هر روز شاهد به‌بار آمدن افتضاح جدیدی با اعلام نتایج جشنواره‌ها هستیم.
مقررات هر جشنواره در واقع قانون اساسی آن جشنواره است و بندبند آن لازم‌الاجرا است! پس اگر برگزارکننده به تمامی مفاد آن عمل نکند وجاهت جشنواره و اعتبار شخصی خود و تیم برگزاری را زیر سوال برده است.
جشنواره قانون می‌گذارد اثر نباید قبلا برنده جایزه شده باشد، با اعلام نتایج اثری جایزه را تصاحب می‌کند که قبلا جایزه برده و قانون را نقض کرده و اتفاقا بعداز اعلام نتایج، داوران و دبیران اعتقادی به بازپس‌گیری جایزه و اعلام اشتباه خود ندارند. دیگری در مقررات قید کرده آثار تولید شده توسط هوش مصنوعی را نمی‌پذیرد اما دو جایزه از سه جایزه‌اش هوش مصنوعی است. بماند که جایزه اولش هم تشابه تکراری زیادی دارد. این نشانِ ضعف و عدم شناخت تیم برگزارکننده و داوری است.
تعارف را کنار بگذاریم. دور زدن قانون همیشه شیرین است. چراغ قرمز را رد می‌کنیم و اگر پلیس دید جریمه‌اش را می‌دهیم و اگر ندید که زرنگی کرده‌ایم.
این زرنگ‌بازی در جشنواره‌ها جای اخلاق را گرفته و هنرمند بی اعتنا به مقررات و حتی گاهی بدون قصد و از روی عدم مطالعه‌ی مقررات، خارج از شرایط کارهایش را ارسال می‌کند. اینجاست که لازم است قانون‌گذار قانون را اندازه‌ی سواد خود و داورانش بنویسد تا در نهایت خود و قوانین کذایی‌اش زیر سوال نروند.
این مقررات بی‌قواره‌ی شما و این زرنگی‌های دور از اخلاق هنرمندان، ظاهرا و در کوتاه‌مدت احتمالا منافعی دارد، اما در میان‌مدت و بلندمدت نتیجه‌ای جز بی‌اعتباری، ایجاد کینه و نفرت ندارد.
