عباس ناصری: کینو، موردیلو، کوزوبوکین، کلودسر، توپور، مولاتیه و بسیاری دیگر از بزرگان را از دست داده‌ایم و آیا به‌همان میزان هنرمندانی با آن کیفیت از نسل جدید جایگزین آنها شده‌اند؟
آیا غول‌های تاریخ کارتون و کاریکاتور جهان را، کارهایشان بزرگ و ماندگار کرد یا استوری و پست فیس‌بوک و اینستاگرامی و دنیای مجازی، که حتی در زمان آنها نبود؟ چرا روز‌به‌روز شاهد ضعف بیشتر در آثار ارائه شده توسط تازه واردها به دنیای کارتون هستیم. قبلا در این باره گفته‌ام و لازم می‌بینم دوباره بگویم.
وقتی در رویدادی شرکت می‌کنید و برای احترام به شما از طریق یک گواهی شرکت به شما اطلاع می‌دهند؛ اثر شما دریافت شد، همین..
این گواهی فقط به منزله دریافت اثر شماست و هیچ ارزش دیگری ندارد. حال بماند که عده‌ای که عمدتا خود را استاد و مربی می‌نامند؛ همین گواهی‌های خالی را به عنوان مدرک معتبر آموزش خود به هنرجویان و خانواده‌هایشان ارائه می‌دهند.
انتشار این برگه به عنوان افتخار و توقع تبریک شنیدن و پاداش گرفتن و شادی را درک نمی‌کنم.
انتشار این لوح‌ها، جست‌و‌جو و پیدا کردن و اسکرین گرفتن از کار خود لابلای فیلم و عکس‌های نمایشگاهی با ده‌ها و صدها کار و انتشار آنها ارزش و اعتبار خاصی را برای شما به ارمغان نمی‌آورد.
با این پست‌های نمایشی و پوشالی آیا انتظاری هست که در دنیای کارتون و کاریکاتور جایگزین‌هایی با آن بزرگی پیدا شود؟
لُپ‌کلام، کار شما خودش حرف می‌زند، خودش خودش را به رخ می‌کشد. خودش شما را بزرگ و ماندگار می‌کند، اگر کار باشد.
این تشویق‌های پوشالی مانع رشد واقعی شما و هنرجویانتان می‌شود. بهتر است وقت و انرژی خود را روی تمرین و قدرت در کار بگذاریم. ما دوست داریم پست و استوری برنده شدن و موفقیت بزرگ شما را ببینیم.
تا آن موقع هم صفحات مجازی خود را با اتودها، آثار جدید یا عکس‌های دوستانه و روز‌مره‌تان به‌روز کنید، ما هم با عشق تمام عکس‌هایتان را لایک می‌کنیم و کامنت می‌گذاریم؛ که خیلی زیباتر از آن گواهی‌های پوشالی شرکت است.
